یکشنبه، آذر ۱۳، ۱۳۸۴

منتظر نشستم. تو مطبی که چهار تا دکتر با هم ازش استفاده می کنند. تصور کن یک سالن انتظار بزرگ با چهار تا اتاق کوچولو. هر کدام مربوط به یکی. متخصص قلب و عروق- متخصص طب فیزیکی و توانبخشی- متخصص زنان- کارشناس مامائی.
می گوید: خانم مهندس! آقای دکتر عذر خواهی کردند گفتند تا 10 دقیقه دیگر مطبشان آماده است.
لبخند می زنم: باشد صبر می کنم.
آدمهایی که می آیند و می روند از سر و لباسشان و نوع دادن حق ویزیت معلوم می شود که از طبقه متوسط نه چندان مرفه هستند. با این که کاملا با این شهر و این منطقه بیگانه ام اما وضع اقتصادی- فرهنگی نسبی محل دستم میآید.
خانمی حدودن 4-5 سال از من بزرگتر، همراه مردی در همان حدود سن وارد می شوند. صورت مرد زودتر جلب توجه می کند، چون سرخی کاسه، و سیاهی زیر چشمها بسیار غیر عادی است. بعد خانم. رو صورتش یک لایهء ناهمرنگِ پودر که از زبریش و بد رنگیش می شود فهمید که خیلی ناشیانه انتخاب شده است، جلب توجه می کند. مرد دم در می ایستد و خانم، گرم با منشی حال و احوال می کند و دست می دهد و را جع به تعداد بیمارهایش می پرسد.
بهش نمیآید که هیچ کام یکی از دکترهای آنجا باشد. دقیق می شوم، بله از نامی که منشی صدایش می کند می فهمم که کارشناس مامائی است.
چیزی که بیشتر از همهء اینها برایم عجیب است، جملهء آخرش است:
بله! برای همین با آقامون اومدیم تا یک سر به ... بزنیم و بعد بر می گردم!
دوستی می گفت رو واژه ها نباید زیاد حساس بود. اما به نظر من دقیقن این واژه ها هستند که نوع اندیشیدن و ذهنیت و درون واقعی ما را نشان می دهند.
به تفاوت اینها دقت کنید:
آقامون همسرم
خانمم همسرم
دوباره به این موضوع خوب فکر کن! بیا دوباره سعی کنیم و به این موضوع فکر کنیم!
و ....
که شاید یک وقتی باز راجع بهشان نوشتم. اما جالب این است که در آن صورت صحبت کردن عامیانه مان هم بسیار زیباتر می شود و در ضمن هیچ نیازی هم به دشنام پیدا نمی کنیم، از بس که واژه ها ی پر معنی زیبا زیاد داریم.

هیچ نظری موجود نیست: